Gelezen in het Eindhovens Dagblad

Moederdroom kwam uit, nu is ze terug in veldrittop: ‘Was bang om voor gek verklaard te worden’

Na de geboorte van haar derde kind, wilde Jamie de Beer-Bierens deze zomer weer eens wat tijd voor zichzelf nemen. ’s Avonds na het op bed leggen van de kindjes is ze niet op de bank gaan zitten, maar op de fiets. En zie wat er van kwam. Dit weekeinde vliegt ze naar Dublin voor haar tweede Wereldbekercross, na Antwerpen afgelopen zondag. ,,Ik was bang dat ze me voor gek zouden verklaren.”

Of ze het zelf ook een ongelooflijk verhaal vindt? Uitrijdend op de rollen na afloop van de Wereldbekercross in Antwerpen lijkt Jamie de Beer verrast door deze vraag. ,,Zo heb ik er nooit over nagedacht, maar ergens wel, want dit had ook ik niet verwacht.”

Het ‘dit’ is het feit dat ze als 27-jarige moeder uit Duizel, dit najaar vanuit het niets een plaats afdwong in de Nederlandse wereldbekerselectie. Na een plek in de top tien in de Koppenbergcross kon en wilde bondscoach Gerben de Knegt niet om haar heen. Nog geen drie maanden geleden reed ze haar eerste cross. ,,Week na week ging het beter en dan wil je ook steeds meer.”

Tevreden terugkijkend op haar eerste optreden in de World Cup (24ste van de 60 starters) geeft De Beer grif toe dat het oude competitiedier in haar weer is boven gekomen. ,,Ik ben altijd heel fanatiek. Zo kent iedereen me ook. Ik ga altijd voor het hoogst haalbare.”

Tot haar zeventiende was Jamie de Beer, toen nog Bierens, immers een getalenteerd wegwielrenner. Eentje die zelfs Lotte Kopecky de baas kon in de Ardennen. Waarom ze daarna gestopt is? ,,Ik leerde mijn vriend Pim kennen. Hij is tien jaar ouder en heeft me laten zien dat er meer in het leven is dan fietsen. Ik heb toen heel bewust de keuze gemaakt om eerst andere dingen te gaan doen. Daarnaast had ik de droom om moeder te worden.”

De oudste zoon Melle is inmiddels zeven. Siem is vijf en kleine Liam anderhalf. Tijd dus om te laten zien dat er meer in het leven is dan moeder zijn en werken als office manager in een fysiopraktijk? ,,Nee, nee”, lacht ze. ,,Mijn kinderen blijven altijd op één staan. Vandaag (afgelopen zondag, red.) konden ze niet mee komen, omdat Sinterklaas aankomt in Duizel. Dat vind ik wel jammer. Ik wil er alles aan doen om in deze sport zover mogelijk te komen, maar dan wel zonder mijn kinderen iets tekort te doen.”

Alsnog in profwereld

Dat kan steeds lastiger worden als de top dichterbij komt. ,,Ik denk dat je me op het einde van dit seizoen pas kunt vragen waar ik denk te kunnen komen in de cross. Op dit moment kan ik niet meer zeggen dan dat ik drie maanden geleden niet eens had gedacht dat dit al mogelijk was. Ik ben nu in een professionele wereld terechtgekomen. Daar is het me allemaal niet om begonnen.”

Waar dan wel om? ,,Ik wilde na de geboorte van Liam weer wat tijd voor mezelf nemen. Ik kreeg weer zin om te gaan sporten en fit te worden. ’s Avonds ben ik na het op bed leggen van de kinderen niet op de bank gaan zitten, maar op de fiets. Eerst op de rollen, daarna naar buiten en zo steeds wat meer.”

Afgelopen zomer reed moeder Jamie uit nieuwsgierigheid wat wedstrijdjes van de Kempen Cup. ,,Dan merk je dat de conditie en de kracht in de benen er nog wel inzaten”, zegt ze. ,,Ik liep al eerder rond met de gedachten om te gaan crossen. Ik heb het nooit aan de grote klok gehangen. Bang dat de mensen me voor gek zouden verklaren. En ook omdat het niet gezegd is dat iets kan, alleen maar omdat je het wilt. Moet je nu kijken. De eerste cross die ik reed, won ik meteen. De eerste internationale wedstrijd ging goed en zo word je in keer geselecteerd voor de Wereldbeker.”

Dezelfde foutjes maken

Dat debuut sloot ze af met een 24ste plaats. Omdat ze als nieuwkomer vanaf de laatste startrij moet vertrekken was dat geen verkeerde uitslag. ,,Het is denk ik de plek waar ik nu sta”, klinkt het tevreden. Antwerpen is met al het zand technisch een lastige omloop. Zeker voor een iemand die tien jaar geen koers meer heeft gereden. ,,Maar om me heen zag ik meiden dezelfde foutjes maken als ik.” Doorgaan dus. Het is nu zaak om door het rijden van veel wedstrijden op te klimmen in de wereldranglijst en zodoende een betere startplek te krijgen. ,,Dat scheelt al een hoop.”

Zondag wacht de World Cup in Dublin. ,,Zaterdag heen, maandag terug vliegen. Twee nachten weg bij de kindjes”, is waar ze het meest tegenop ziet. ,,Ik ben nog nooit zo lang bij hen vandaan geweest. Ik vind dat wat, hoor. Gelukkig staat Pim helemaal achter wat ik nu ga doen. Over Dublin zei hij meteen: ‘Gaan. Ik red het thuis wel met de kinderen.’”

Als Jamie klaar is met uitfietsen, heeft vader Jack de fietsen al weer schoon gepoetst. Hij zegt een trotse vader te zijn en is net zo verrast als ieder ander dat dochterlief plots wereldbekerwedstrijden rijdt. Ongelooflijk toch? ,,Nou”, zegt Jack. ,,Het verhaal gaat dat er aan oma’s kant een lijn getrokken kan worden met Eddy Merckx. Ik begin daar toch steeds meer in te geloven.”

Plots viel het kwartje bij Nico Verhoeven: ‘Het is een verhaal, en ze heeft talent’

Begin oktober nam Nico Verhoeven de uitslag van de loodzware Exact Cross in Beringen nog eens door. Eén naam liet hem niet los: die van de nummer 14 in rangschikking Jamie de Beer. ,,Die kende ik helemaal niet. En dat snapte ik niet”, zegt de oud-ploegleider van Jumbo-Visma, die via zijn dochter Suzanne in het veldrijden terecht is gekomen. Pas na zoeken en denken viel het kwartje: ,,Het was Jamie Bierens. Die kende ik wel. Die had bij de junioren nog met mijn dochter gereden. En hoe. Een van de betere van haar generatie.”

Verhoeven aarzelde niet, zocht contact met Facebook-vriend en Jamies vader Jack en belde vervolgens de grote man bij het Duitse Heizomat, het team dat hij als supervisor hogerop aan het brengen is. ,,Hij moest Jamie in de ploeg opnemen. Omdat het een mooi verhaal is en omdat ze talent heeft. Veertiende worden in Beringen zegt wat dat betreft genoeg. Dat kun je alleen maar als een grote motor heb en gewend bent om met een koersfiets te rijden.”

Jamie zegt het ‘een compliment te vinden dat Nico iets in mij ziet.’ Daarnaast kan ze terugvallen op de adviezen van ploeggenoot Mees Hendrikx (‘Ik ken haar nog van bij de jeugd') en oud-prof en collega Twan Castelijns. ,,Via hem ben ik gaan werken bij de fysiopraktijk. Maar vooral vind ik Twan een voorbeeld omdat ook hij pas op latere leeftijd zijn kans heeft gepakt.”